Vanmiddag heb ik een Ghanese simkaart met internet gekocht, dus ben ik nu eindelijk in staat iets van me te laten horen. Pff twee dagen in Ghana en ik zou al een boek kunnen schrijven over alles wat ik heb gezien en gedaan. Laat ik maar bij het begin beginnen.

Zaterdag 11 juli was DE dag, ik zou naar Ghana vertrekken! Gelukkig had ik via de organisatie waarmee ik reis, een vliegmaatje gevonden; Latifah. We spraken af op Schiphol en zouden dan samen door de douane gaan. Best spannend natuurlijk, want we kenden elkaar helemaal niet. We hadden alleen een beetje gewhatsappt van tevoren. Toen we daar bij die hekjes stonden waar "passengers only" op stond, moest ik stiekem toch wel even huilen. Drie weken naar een totaal onbekend land! Hoe zou het daar zijn, zouden de mensen aardig zijn, zou alles goed gaan met de vlucht? Ik vond het vooral moeilijk om m'n zusje Melis daar achter te laten. Na de nodige foto's gingen Latifah en ik door de poortjes en liepen we richting roltrap. Onze beide ouders stonden ons te filmen en uitbundig te zwaaien. Na een laatste blik was mijn avontuur dan echt begonnen! Op naar Afrika!

Bij de laatste paspoort en ticket controle bij het boarden ging het al gelijk goed: de stoel die ik had geboekt was vergeven aan iemand anders! Ik zat dus niet meer naast Latifah! Dit vonden we allebei vreselijk want samen was het minder eng dan alleen. De stewardess zei dat we maar aan de vrouw die op mijn plek zat moesten vragen of ze wilde wisselen. Dat zou ze vast willen zei ze, want de stoel die ik had gekregen was in de business class, dus comfortabeler en met meer beenruimte. De (Ghanese) vrouw op mijn plek dacht daar echter heel anders over en weigerde ondanks smeekbedes van ons en later van de stewardess om te gaan verzitten. Uiteindelijk is het meisje dat op stoel 20C zat, op mijn nieuwe stoel gaan zitten. De Ghanese vrouw schoof door naar 20A, ik zat op 20B en Latifah op 20C. We keken elkaar dus al aan van 'nou, dat wordt een gezellige vliegrit...' De vlucht is verder voorspoedig verlopen en op een aantal keer turbulentie na, is er gelukkig niks gebeurd. Op de televisies die aan de achterkant van elke stoel ingebouwd zaten, konden we precies ons vliegtuig volgen, zien hoe snel we vlogen, hoe lang het nog was tot bestemming, hoe hoog we zaten enzovoorts. Ook konden we daar allerlei films op kijken en muziek op luisteren. We hadden echte luxe dus! 20 minuten voor landing zaten we nog op bijna 11 km hoogte. Ik ging alvast maar eens naar de wc, want ik dacht we zullen zo wel de daling in gaan zetten. Uiteindelijk zijn we in 15 minuten van 11 km hoogte naar beneden gezakt tot op de landingsbaan!! Dat vonden mijn oren niet echt prettig... Zodra we de grond raakten, begon de meerderheid van de mensen te klappen. Ik vind het ook altijd weer een hele opluchting als ik de wielen de landingsbaan voel raken, dus ik klapte enthousiast mee :)

Op de luchthaven moesten we allemaal een voor een in een warmte camera kijken zodat ze onze temperatuur konden controleren. Dit als preventie voor ebola! Mensen met verhoging werden apart genomen. Daarna moesten we nog heel lang wachten voor de paspoort- en visumcontrole door de Ghanese douane. Onze koffers hadden we gelukkig snel gevonden. In de "aankomsthal", wat eerder een groot buitenlucht aankomstafdak was, zagen we de mensen met het bord met "Travel Active" erop al snel. Daar ontmoetten we nog een derde Nederlandse vrijwilliger. We moesten in een busje stappen dat ons naar het hotel zou brengen.

De autorit duurde lang en was heel eng. Ghanezen zijn constant aan het toeteren tijdens het autorijden, ze letten niet op wegmarkering en schieten dus gewoon van links naar rechts op de weg. Ik voelde me dus niet geheel veilig tijdens mijn eerste paar uur in Ghana haha.

Latifah en ik kregen samen een kamer toegewezen omdat we ook samen aangekomen waren. Ik heb die eerste nacht vreselijk geslapen. De airconditioning stond op 18 graden en ik werd steeds wakker omdat ik het zo koud had. Het lukte me midden in de nacht ook zo snel niet om dat ding uit te zetten, dus ik heb uiteindelijk m'n lange sokken, vest en een lange joggingbroek aangedaan.

De volgende dag, zondag 12 juli, moesten we om 7 uur aan het ontbijt zitten. We kregen wit brood dat aanvoelde als cake en er waren voor alle vrijwilligers omeletten gebakken. Ook kregen we schalen vol heerlijke zoete ananas! We waren toen met tien of elf vrijwilligers, waaronder een aantal Belgen.

Tina kwam ons na het ontbijt (ze had half negen gezegd, ze was er om negen uur. Dat was onze eerste ervaring met de Ghanese stiptheid) ophalen om naar de kerk te gaan. Tina is een hele vrolijke Ghanese vrouw die de projecten in Ghana coördineert en dus de Ghanese partner is van Travel Active. Zij is ons eerste aanspreekpunt hier in Ghana en is als een moeder van ons allemaal. De kerkdienst was in één woord wauw! De kerk was een overdekte locatie zonder ramen. Er zaten alleen maar Ghanezen in en iedereen keek ons aan toen we daar aankwamen. We gingen zitten en kregen gelijk een boekje waarin het verhaal en de vragen van de dag stonden. Ook werd ons direct water aangeboden. Ik zat naast Tina en vroeg of ze dat alleen maar deden omdat wij blank waren. Ze antwoordde dat dat klopte. Dat vond ik best schokkend, want ik wil niet als een soort superieur iemand behandeld worden, maar gewoon als een gelijke van de lokale bevolking.

Tijdens de dienst werd er heel veel gedanst en gezongen. Ik wist wel dat Afrikaanse kerkdiensten erg vrolijk waren, maar om het zo mee te maken was toch echt wel heel bijzonder. Op een gegeven moment moesten alle vrijwilligers naar voren komen en werd er gezongen en moesten wij in een cirkel lopen en klappen op de muziek. Iedereen zong en klapte hard mee terwijl wij daar liepen! Wat erg grappig was, was dat veel Ghanezen gelijk hun telefoon erbij pakten en foto's en filmpjes van ons maken. Ik vond het echt geweldig en zelfs ontroerend dat we zo gastvrij ontvangen werden in die gemeenschap en zo bij hun gebruiken betrokken werden! De dienst duurde wel heel erg lang en uiteindelijk was ik het beu en had ik honger, maar ik had deze ervaring absoluut niet willen missen!!

Als middageten kregen we gebakken zoete bananen en een heel, heel erg pittig prutje. Ik hou helemaal niet van pittig eten en heb het dus vooral bij de gebakken banaan gehouden.

's Middags trok iedereen een beetje z'n eigen plan. Latifah en ik hebben vooral op onze kamer gezeten om wat uit te rusten. Ik was ook gewoon heel erg moe omdat ik de dag ervoor niet geslapen had.

Als avondeten kregen we kip met rijst. Gelukkig was dat niet zo pittig als het eten van die middag, dus ik heb 's avonds wel redelijk kunnen eten. Na het eten hebben we met de hele groep nog een hele tijd gezellig zitten kletsen. De plaatselijke kinderen (het hotel staat temidden van de lokale bevolking en huisjes) vroegen steeds of we kwamen spelen, dus hebben we in het donker nog een hele tijd gevoetbald en gedanst met een heleboel kinderen. Dat was echt geweldig! Ze waren zo blij dat we met ze kwamen spelen en vonden het helemaal het einde. Dat was echt het mooiste moment van de hele dag :)

Die nacht de airco maar uitgezet en daardoor een stuk beter geslapen!!

Vandaag, 13 juli: de eerste introductiedag. We moesten weer ontbijten tussen 7 en 8 en daarna zouden we allerlei belangrijke informatie krijgen over de gewoontes van het land, de mensen, gezondheidsproblemen en hoe we die moesten voorkomen, hoe we om moesten gaan met ons gastgezin en met onze collega's op het project, malaria, taalles in Twi en nog veel meer. Het was erg leuk en interessant allemaal!

Rond de middag mochten we onze bikini's en zwembroeken aan gaan doen om naar het strand te gaan. Tina's dochter en nichtje, Francesca en Grace, gingen met ons mee. William is onze vaste chauffeur en reed. Ondertussen vind ik wel dat hij voor Ghanese begrippen goed rijdt en voel ik me een stuk veiliger :) We zijn onderweg gestopt bij een wisselkantoor en een bank om geld te wisselen en/of te pinnen. Voor een euro kregen we daar 3,4 Ghanese cedi, terwijl wij allemaal hadden gehoord dat je er 4,5 voor zou krijgen. Het verhaal was dan dat de euro gedaald was. Naja op dat moment konden we ook niet anders dan gewoon ons geld wisselen want euro's zijn onbruikbaar in Ghana.

Op het strand hebben we gegeten en kregen we djembee- en dansles. Daarna was er ook nog de mogelijkheid om in de zee te gaan. Al die blanke meisjes in bikini vonden de Ghanese mannen wel interessant en er kwam gelijk een jongen naar me toe met de vraag of ik hem wilde leren zwemmen omdat hij dat niet kon.

Op de terugweg zijn we gestopt bij een zaakje omdat iedereen graag een Ghanese simkaart wilde kopen om goedkoop te kunnen internetten en bellen. Ik heb voor een simkaart, 1000 mb en 5 cedi beltegoed 25 Ghanese cedi betaald. Omgerekend is dat €7,35! Dat is voor Nederlandse begrippen dus echt spotgoedkoop.

Vanavond hebben we roerbaknoedels gegeten, helemaal mijn ding dus! Het was gelukkig niet te pittig, dus ik heb heerlijk gegeten :) na het eten heb ik nog even met de kinderen gespeeld en heb ik lekker gedoucht. Nu zit ik op m'n bed en heb ik ondertussen alweer een heel verhaal getypt. Het is hier nu kwart voor elf, en morgen moeten we weer rond 7 uur aan het ontbijt zitten. We gaan dan naar een grote markt in Accra (de hoofdstad van Ghana)! William, Grace en Francesca gaan natuurlijk ook weer mee en ze gaan ons dan ook leren afdingen. Dat moet je hier in Afrika echt doen en zeker als blanke, want je wordt afgezet waar je bijstaat. Mensen hier denken dat alle blanken rijk zijn, wat natuurlijk helemaal niet zo is.

Ik ben heel benieuwd wat ik morgen weer allemaal ga meemaken en geniet van elk moment dat ik hier mag zijn! Ik ben hier nog maar twee dagen, and I already love Ghana! De mensen zijn zooo vriendelijk en overal zwaaien alle kinderen naar je. De kinderen noemen ons trouwens 'obruni,' dat betekent 'blanke' en 'iemand die van achter de horizon komt.' Wij zeggen dan 'obibini' terug, dat betekent 'bruine' en de kinderen moeten dan erg hard lachen! Ze zijn zo lief en eigenlijk wil ik ze allemaal meenemen.

Slaap lekker!

Liefs,

Samira