Woensdag 15 juli: om 4 uur vannacht werden we opgehaald en naar het "busstation" gebracht. Daar waren we rond 5 uur. Vanaf daar zouden we met de tro tro naar ons project in Kpando worden gebracht. Het was even spannend of al onze koffers en tassen wel zouden passen, maar de Ghanezen bonden ze vast met allemaal touw over de kofferbak en toen paste het. Uiteindelijk vertrokken we pas om half zeven, want er moest natuurlijk gewacht worden totdat de tro tro vol zat. Een rit met het openbaar vervoer in Ghana is een hele belevenis op zich. Zoals ik al zei kriskrassen ze over de weg en toeteren ze constant om andere weggebruikers te laten weten dat ze eraan komen. Het gebeurt vaak dat je ineens helemaal links gaat rijden omdat er grote putten of gaten ontweken moeten worden.

De rit ging tergend langzaam. Naarmate we verder naar het noordoosten van Accra vandaan reden, werden de wegen steeds slechter, de huizen steeds krakkemikkiger en de mensen steeds armer. Tijdens het rijden is er vanalles te zien. Overal lopen mensen met eten, kleren, drinken of hele koelboxen met ijsjes op hum hoofd. En zodra je stopt, komen al die mensen op je afgerend en gaan rond de auto staan omdat ze allemaal wat aan je willen verkopen.

Ik ben erachter gekomen dat Ghanezen heel erg de kat uit de boom kijken. In het begin kunnen ze soms nogal nors overkomen en zeggen ze niet veel tegen je. In de tro tro ging dat precies zo. Maar na een tijdje, als het voor hun gevoel goed zit, zijn ze heel erg vriendelijk!! De man die naast mij zat, kocht een soort oliebollen van de straatverkopers en gaf er een aan mij zodat ik kon proeven! En later kocht hij weer iets en mocht ik weer proeven. Nou, dat heb ik in Nederland nog nooit meegemaakt. Als ze eenmaal ontdooid zijn, willen ze je ook vanalles vertellen over hun land en eten en vinden ze het geweldig als je vragen stelt en een paar woordjes in hun taal kent.

Ons was verteld dat het ongeveer 3 uur rijden was naar Kpando, maar wij hebben er bijna 6 uur over gedaan! Eenmaal aangekomen, werden we opgehaald door Mawusi, de baas van het kindertehuis waar we zouden gaan verblijven. Zij heeft ons de basisschool laten zien waar we zouden gaan werken en de rest van de dag hebben we onze bedden in orde gemaakt en uitgerust van de indrukwekkende maar vermoeidende reis.