Dinsdag hebben we weer eerst de kinderen gewassen en aangekleed. Het was de bedoeling dat wij les gingen geven aan de kleinsten en John had gezegd: "you can teach the little ones everything you want!" Dus vol goede moed zaten we aan het ontbijt (wit brood met omelet, voor de 20e keer) ideeën te bedenken. Toen we wilden beginnen bleek echter dat de kinderen helemaal niet begrepen wat we zeiden. Deze taalbarrière maakte het onmogelijk om de kinderen stil en op een bankje te krijgen, ook al waren het maar 10 kinderen en waren wij met z'n drieën! Op een gegeven moment had ik ze zover dat ze allemaal zaten en stil waren. Komt de baby van 1 vrolijk roepend aangedjiffeld. Gelijk springen al die kinderen op dat meisje en weg waren ze. We werden er echt moedeloos van. Toen John na een tijdje kwam kijken, vertelden we dat de kinderen geen Engels begrepen. Hij zei: "oh maar ze kunnen wel Engels hoor!" En hij vroeg "how are you?" aan een van de kids. Die antwoordde: "I'm fine." Dus dat was voor hem het bewijs dat ze Engels konden hahha.

Ik ben daarna maar een meisje van 16 gaan helpen met de kleren van de kinderen wassen, want dat was ook een flinke berg. Zij kon ook bijna geen Engels. Het valt me trouwens echt op dat de mensen in dit dorp sowieso heel slecht Engels spreken. Als we iets zeggen, kijken ze ons glazig aan en knikken yes en oke, maar begrijpen doen ze ons niet. Best heel lastig. Maargoed het meisje van 1 is dus haar dochtertje. Zij is wel heel vroeg moeder geworden!

Toen John weer terug was uit het dorp (hij rijdt constant heen en weer op de motor van z'n "junior brother"), bood hij aan om me mee te nemen naar de basisschool in het dorp waar de kinderen uit het weeshuis naartoe gaan met de gedachte dat ik daar misschien iets kon doen. Daar aangekomen renden er minstens 50 kinderen op me af! "Obruni! Obruni! Obruni!" Riepen ze allemaal en ze gingen allemaal rond me staan en wilden me allemaal aanraken. Ik had aan elke vinger twee kinderen en er stonden er nog tientallen rond die me allemaal wilden aanraken. Het leek wel alsof ze wilden testen of ik wel echt was. De directeur kwam op me af met de vraag of ik op de foto wilde voor de school. Ik moest buiten bij een computer met een paar kinderen ervoor staan en wijzen alsof ik ze iets aan het uitleggen was. Dit voor een reclamebord voor de school! Hij zei dat het een geschenk van God was dat ik precies op het goede moment naar de school was gekomen en dat als mensen zouden zien dat op zijn school een "white lady" uitleg geeft over computers, dat absoluut nieuwe kinderen zou aantrekken, omdat alle kennis over computers uit de Westerse wereld komt.

Ik heb nog een tijdje met de kinderen gespeeld en we spraken af dat ik de volgende dag terug zou komen en dan zou ik vanalles met de kinderen kunnen herhalen tussen de examens door, zei hij.

's Middags ben ik in m'n eentje met de trotro naar een Internet café Swedru geweest om m'n blog enigszins bij te kunnen werken. Ik vond het wel even spannend om alleen te gaan, maar alle mensen waren heel behulpzaam en vroegen waar ik naartoe moest en wezen me de weg. Eerlijk gezegd heb ik me hier in Ghana nog geen moment onveilig gevoeld!