Donderdag heb ik weer geholpen met het wassen van de kleren. Op het einde had ik gewoon allemaal kleine wondjes op m'n hand en vingers. Ik heb toch ook een stuk minder eelt op m'n handen dan de Afrikaanse dames denk ik! Verder natuurlijk weer met de kleinsten gespeeld en geknuffeld!

Het meisje dat ik geholpen heb, wordt sister Amaa genoemd (zij heeft de dochter van 1). Amaa betekent dat ze geboren is op een zaterdag. De dag waarop je geboren bent is in Ghana heel erg belangrijk, misschien zelfs belangrijker dan je echte voornaam. Ik ben geboren op een dinsdag, dus als iemand vraagt hoe ik heet, zeg ik: 'Abbenaa Samira'. In het kindertehuis word ik door de andere meiden nu sister Abbenaa genoemd. De kinderen weten ook van alle andere kinderen op welke dag ze geboren zijn en er zijn mannelijke en vrouwelijke varianten van elke dag in de week. Er zit verder geen betekenis aan een bepaalde dag vast, maar aan dag waarop je geboren bent wordt op de een of andere manier heel erg veel waarde gehecht.

Woensdagmiddag heb ik trouwens alle overige kleren die ik mee had genomen, uitgedeeld. In het weeshuis in Kpando had ik ook al een derde uitgedeeld. De echte baby dingen heeft John apart gelegd, omdat er nu alleen een meisje van 1 is. De rest is allemaal 3 of ouder. De kinderen waren echt door het dolle heen toen ik met m'n zakken aan kwam lopen. Aangezien er 40 kinderen zijn, had ik jammer genoeg niet genoeg voor iedereen. Terwijl die koffer toch 23 kilo woog en ik alle kleren thuis vacuüm had gezogen! Thuis had ik echt het gevoel dat het heel veel was, maar alles is te weinig in Afrika. De kinderen lopen puur in kleren die gekregen zijn van anderen, omdat er geen geld is om zelf nieuwe kleren te kopen. De eigenaar van het kindertehuis geeft John elke maand 1000 cedi en daar moet alles van betaald worden. John vertelde dat dat aan het eind van elke maand altijd helemaal op is en dat hij dan aan eten voor de kinderen komt door het te lenen (oftewel gratis mee te krijgen op de markt) en het terug te betalen zodra hij weer geld heeft. De kinderen hebben honger en dorst en lopen in stinkende kleren. Zelfs na het wassen stinkt het nog. Ik heb ook een hele berg eigen kleding gewassen daar en dat ruikt ook vies. Ik kan ook niet wachten totdat ik thuis al m'n kleding lekker in de wasmachine met wasverzachter kan steken.

Ik heb wel het gevoel dat de kinderen al verwachtten dat ze iets gingen krijgen, want ze zeggen ook steeds: 'if you go, I like this' en dan wijzen ze naar m'n tas, armbandjes, ketting, kleren, naar vanalles eigenlijk. Maargoed dat is waarschijnlijk het beeld en de verwachting die de voorgaande vrijwilligers geschept hebben en ik kan het de kinderen ook niet echt kwalijk nemen. Ze kunnen het altijd maar proberen natuurlijk. Nee hebben ze en ja kunnen ze krijgen.

Donderdagmiddag zijn we weer naar Swedru gegaan en heb ik blikken verf gekocht. Ik wil van elk kind de handen + de naam op de muur van het douche en wc gebouwtje zetten. Dan hebben de kinderen echt het gevoel dat het hun plekje is, want volgens mij zijn ze wel allemaal thuis en gelukkig in het weeshuis. Ik heb super veel zin in om eraan te beginnen na het weekend!

's avonds vroegen de oudste meiden of ik thuis een wasmachine had of dat ik m'n kleding met de hand was. Ook vroegen ze of ik een vaatwasser had. Ik knikte bevestigend en toen wilden ze dat ik precies ging uitleggen en beschrijven hoe die apparaten werken. Dat was een heel apart moment. In Nederland heeft bijna iedereen een vaatwasser en klagen we als het er niet allemaalin past en we nog iets met de hand moeten afwassen. Maar hier in Ghana hebben de kinderen nog nooit een vaatwasser gezien, laat staan gebruikt! Door hier te zijn word ik heel erg meer m'n neus op de feiten gedrukt en na twee weken merk ik al dat ik veranderd ben in hoe ik over dingen denk en hoe ik de wereld zie. Mijn mening over de zwarte pieten kwestie is bijvoorbeeld al enigszins bijgeschaafd. Het is niet zo zwart wit als mensen soms doen geloven (mooie woordspeling haha).