Zaterdag was ik om half acht alweer wakker, ik heb dus 1,5 uur uitgeslapen! Jeej! Ik wilde op het strand van de ochtendzon genieten, maar zoals verwacht was die er niet. Hier in Ghana gaat de zon meestal pas schijnen rond 11/12 uur. Heeft er ook mee te maken dat het nog steeds regenseizoen is, ookal merk je duidelijk dat het weer aan het veranderen is en het heter wordt.

Na het ontbijt zouden we moeten verhuizen naar een dormitory, een slaapkamer die je met tien anderen deelt. We moesten wachten met verplaatsen totdat het half twaalf was, want dan zou er plaats zijn voor onze spullen. Maarja dat was op de typische "Ghana maybe time" manier. Oftewel, alles rustig aan en tijd is niet belangrijk. Er werd ook regelmatig tegen ons gezegd dat het nog iets langer ging duren en of we nog even geduld hadden.

We hebben Cape Coast Castle bezocht. In de tijd van de slavernij een heel belangrijk fort en kasteel dat diende als gevangenis voor Afrikanen die als slaaf verkocht en getransporteerd werden naar de plantages in Noord- en Zuid-Amerika. Het kasteel staat net als een aantal andere slavenkastelen aan de Goudkust op de werelderfgoedlijst.

Een stukje geschiedenis: In 1637 is de bouw van het fort begonnen door Nederlanders in opdracht van de West-Indische Compagnie. In 1652 hebben de Zweden het afgemaakt. Dit was maar een klein deel van het nu bestaande kasteel.

In 13 jaar tijd is het vijf keer in handen geweest van een ander land, om uiteindelijk in 1664 in handen van de Britten te komen. Deze hebben het kasteel gemaakt zoals het er nu uitziet.

In dit kasteel hebben veel slaven vastgezeten. Mannen, vrouwen en kinderen. Ze bleven een paar weken tot maximaal drie maanden en werden dan verder vervoerd of verkocht. Het Ghanese volk is een sterk volk. Van nature bezitten deze mensen een grote spiermassa. Omdat de indianen niet sterk genoeg waren en velen stierven door het zware werk dat ze op de plantages moesten doen, kwamen de Europeanen op het idee om Afrikanen in te zetten.

De slaven leefden onder barre omstandigheden. Ze zaten vastgeketend in een kleine ruimte die ze nooit mochten verlaten, behalve als ze verkocht werden. In deze ruimte leefden ze de hele dag. Eten, slapen, behoeftes doen, alles. De behoeftes deden ze in gootjes die in de vloer uitgekerft waren. Deze gootjes kwamen na elke "kamer" samen in één grotere en deze goten liepen door alle vijf de kerkers. Behoeftes hoorden dus via de gootjes weg te stromen uit de kamer, maar vaak zat de goot verstopt en liep het niet meer weg. Slaven die waren vastgeketend aan de muur konden niet eens bij de gootjes, dus die moesten hun behoefte ter plekke doen. De gids zei dat we eens moesten bekijken waar we op stonden. We stonden namelijk op poep, plas, kots, zweet en andere menselijke uitwerpselen en/of resten. Door de gehele kerker en de verschillende kamers was diezelfde laag menselijk materiaal afgezet. Er waren vijf kamers, waarvan eentje drie kleine gaten ("ramen") in de muur had. De anderen hadden er een, twee of geen. De gids deed het licht een aantal keer uit zodat we konden ervaren hoe het voor die mensen moet zijn geweest om daar vast te zitten. Het was een verschrikkelijk gevoel. In één kamer zaten zo'n 200 slaven op elkaar gepropt.

Veel mannen stierven in de kerkers vanwege een gebrek aan lucht en zuurstof. Ziektes zoals cholera kwamen veelvuldig voor omdat de slaven tussen hun eigem uitwerpselen moesten leven en ook dat heeft veel levens geëist. Op de vloer waar wij stonden en liepen, zijn miljoenen slaven gestorven.

Vrouwen hadden een aparte gevangenis. Vrouwenslaven waren nodig om kinderen te krijgen op de plantages en zo te zorgen dat er altijd nieuwe slaven geboren werden. Zonder vrouwen hielden ze op een gegeven moment anders geen slaaf over. De gouverneurs die de slaven kochten en doorvoerden naar hun plantages verbleven in prachtige kamers (met super veel ramen!) in het kasteel en wanneer ze wilden, kozen ze een vrouwelijke slaaf uit om te verkrachten. Zo gebeurde het ook dat veel vrouwen (en meisjes van een jaar of 13) zwanger raakten en kinderen kregen in de gevangenis. Sommige vrouwen gooiden hun kinderen dood tegen de muur, omdat ze niet wilden dat hun kinderen in die verschrikkelijke omstandigheden zouden opgroeien.Onder de grond was de hel en boven de grond de hemel, want ironisch genoeg hadden de Engelsen een kerk aan het kasteel laten bouwen. Voordat de mannen de kerk binnen gingen, gluurden ze door een luik in de vloer naar de gevangen slaven.

De laatste poort waar de slaven doorheen gingen voordat ze aan boord van het schip moesten, wordt nu de 'door of no return' genoemd. Wie daar doorheen kwam, wist zeker dat hij nooit terug zou keren. Wij zijn er ook doorheen gelopen en aan de andere kant van de deur hing nu een bord met 'door of return'. Dat wij door de deur konden lopen en ook weer terug konden keren, stond uitermate symbool voor het afschaffen van de slavernij.

Het was heel verwarrend om daar te zijn. Ik vond het verschrikkelijk om te horen, te zien en te ervaren hoe die slaven leefden en zo met m'n neus op de feiten gedrukt te worden. De kerkers waren echt een vreselijke plek. Maar tegelijkertijd was het kasteel ook heel mooi en was het super interessant. Ik voelde me echt ongemakkelijk dat ik daar liep als blanke, omdat blanken juist degenen zijn die de Afrikanen als slaven inzetten en verkochten. Het is een afgrijselijk stukje geschiedenis dat ik gezien heb en ik kan alleen maar heel blij dat de slavernij zoals die toen op zo'n grote schaal voorkwam, tegenwoordig niet meer bestaat.